De Machu Picchu, het wereldwonder nummer 1 van Zuid Amerika, wilde ik altijd al zien. Maar iets hield mij tegen. Ik vreesde immers om mij te moeten vervoegen met de massa’s toeristen uit de VS en de rest van de wereld.  Je kan elkaar op de hielen trappen op de Incatrail, of gezellig met zijn allen de trein nemen naar Aguas Calientes om dan met de bus aan te schuiven op weg naar de top.

Tot ik in januari 2010 in de NG Traveler las over een wel zeer mooi initiatief. Enkele daadkrachtige ondernemers besloten, in samenwerking met de lokale Quechua boeren, om een onbekend deel van de historische Incatrail, uit te bouwen tot een magische 6 daagse comfortabele trekking. En dus toog ik enthousiast aan het voorbereiden en reisden wij uiteindelijk begin mei 2011 met een groepje van vriendinnen naar Peru en trokken er onze beste bergschoenen aan. Het werd een onvergetelijke en absoluut fantastische ervaring!

De besneeuwde top van de Nevado Salcantay, met zijn 6271 meter de hoogste top van de Cordillera Vilcabamba bergketen, houdt ons gezelschap tijdens de eerset dagen. Zelf hiken we over smalle bergpaden door een woest en ruig maar o zo mooi landschap. Klimmen en dalen tussen de 1900 en de 4600 meter, het beneemt me letterlijk de adem. 56 kilometer zullen we uiteindelijk afleggen, in 6 dagen tijd. Nooit gedacht dat we dat zouden halen, but we did it.

De Camino Salcantay, zoals dit deel van de Incatrail heet, voert ons boven de boomgrens in de schaduw van de Andes, naar de beroemde Incaruïne Machu Picchu. Soms duikt hij diepe, weelderig beboste ravijnen in, altijd hebben wij het pad voor ons alleen. De zeldzame man of vrouw, onderweg me hun lama’s, versterken het gevoel van exclusiviteit alleen maar. Wanneer we lachend een praatje aanknopen, met onze gids als Quechua tolk, merken we: ‘Dit is werkelijk een andere wereld’. Hard werken en de kracht van Pachamama, moeder aarde zijn hier dagdagelijkse realiteit. Met de ons omringende ruige natuur kunnen we, al is het maar een glimp, ons er iets bij voorstellen. De opgewektheid en onbekommerdheid van deze mensen werkt aanstekelijk. 

Nog aanstekelijker werkt het comfort van de lodge die we aan het einde van onze lange dagtochten vinden. Geen krappe tentjes of overvolle berghutten. Wel fijn ontworpen berghutten, die wel wat weg hebben van hun Scandinavische evenknie, gerund door medewerkers gerekruteerd uit de plaatselijke bevolking, én professioneel gemanaged. Naast de producten die bij de boeren in de omgeving worden aangeschaft, wordt ook gewerkt aan verbetering van de gewassen met als doel betere oogsten. Bij Atlas Reizen zijn we uiteraard grote voorstander van duurzame projecten in de reiswereld. Maar het doet mij toch altijd warm aan het hart om aan den lijve mee te maken dat ze ook daadwerkelijk kunnen bestaan. Wij laten ons alle luxe midden in de Andes met graagte welgevallen en genieten na een verkwikkende warme douche, jacuzzis met een zicht om u tegen te zeggen, bij het heerlijke avondmaal van de weergaloze omgeving.

De volgende dagen zal het net zo gaan. De wind, de landschappen, de mensen, de natuur. Onze hoofden worden leeg, onze harten weer vol, onze benen moe, onze geesten verkwikt. Wanneer op dag 5 de Huayna Picchu, de ‘jonge’ scherpe piek bekend van alle foto’s, ergens achter de bergen opduikt, beseffen we met spijt in het hart dat onze tocht er bijna opzit. Aan al het goede komt een einde. En dus citeer ik graag de NGT:

De sfeervolle hotels waar we hebben overnacht, hebben niets afgedaan aan het gevoel van avontuur. Sterker nog, zonder die hotels was onze stille trektocht door de hoge bergen veel te zwaar geweest voor ons gezelschap, en waren we waarschijnlijk met de trein gekomen. In ons geval was de reis werkelijk belangrijker dan de bestemming. En als die bestemming Machu Picchu heet, dan wil dat iets zeggen.