‘Je kan niet zeggen dat het haar aan schoonheid ontbreekt’, schrijft de 23-jarige Che Guevara over de Atacama in zijn ‘Diarios de motocicleta’ (1952), ‘maar het is een schoonheid zonder genade, ijzig en indrukwekkend. Alles in het landschap lijkt te zijn bedoeld om de hele vlakte tot een verstikkende sensatie te maken. ‘

Een beetje als de planeet Mars, zo wordt het spectaculair verweerde hoogland in het Noorden van Chili omschreven. Op heel wat plekken werd nooit neerslag gemeten. Het is er droog maar niet heet, s nachts ijskoud maar aangenaam overdag. Hartje woestijn, omsingeld door witgetopte Andesvulkanen, wacht een comfortabele uitvalsbasis: het charmante oasestadje San Pedro.

Zand striemt over de Valle de la Luna, ook over de Valle del Muerte: afwisselend gladde zeeën van zand en golvende duinen, van abrikoos tot straffe koffietinten.

Later langs de route: eindeloze zoutvlakten, af en toe een teken van leven. Lamas, vicuas, en nandoes. In de meren waden flamingo’s. Verstopt als mini Machu Picchus, de ingestorte muren van precolumbiaanse ruïnes. Op de achtergrond altijd de vulkanen.

Het uur waarop de lama’s ontwaken. Optimaal om de geisers van El Tatio te bereiken. In de ochtendzon, de lucht nog ijskoud, zie je van ver de stoomkolommen opstijgen. Om drie uur moet je op. Maar ook de nachten zijn een spektakel, de mooiste en helderste van deze planeet. In complete duisternis genieten, ingeduffeld en met warme drank, van het Zuiderkruis,van de Wolken van Maghalhes, en van ontelbare andere snoepjes voor het oog.

Het noorden van Chili is een stap terug in de tijd en een erg avontuurlijke bestemming, maar toch toegankelijk voor iedereen die een beetje van weidsheid en van precolumbiaanse geschiedenis houdt.