Uyuni, een gekende naam in Bolivië, maar laat het dan wel om de gelijknamige zoutvlakte zijn.  De kleine stad Uyuni stelt helemaal niets voor.  Maar daar zijn we ook niet voor gekomen, we laten het volledig links liggen en gaan meteen door naar ons zouthotel.  Dit is zeer letterlijk te nemen: bijna alles in het hotel is gemaakt van zoutblokken: muren, zitbanken en salontafels in de lobby, bedden,…  enkel in het restaurant vinden we, omwille van comfort en gemak, ‘gewone’ tafels en stoelen.

Alle grondstoffen komen uit de onmiddellijke omgeving: de Salar de Uyuni.  En daar gaan we dan ook meteen heen.  Een stralend witte 4x4 pikt ons op; even later stuurt de zeer ervaren chauffeur ons met een gezwind tempo naar de voet van de vulkaan Tunupa die met zijn 5321 meter boven de zoutvlakte uit troont.  Vanop de flanken hebben we een adembenemend zicht over de witte vlakte van dik 10 000 km² (inderdaad, ca. een derde van België).  Onze gids neemt ons mee naar een grot waar enkele mummies herinneren aan de oude beschavingen die hier al eeuwen en eeuwen wonen.  Voor de echte avonturiers: de top van de vulkaan is bereikbaar voor ervaren alpinisten.

Terug beneden (alhoewel dit ook relatief is, gezien de hoogte van bijna 3 700 meter) stappen we over het zout naar de kleine Incahuasi-heuvel, als het ware een eiland in de witte zoutzee.  Honderden eeuwenoude cactussen geven deze plek een bijzonder karakter, vizcachas (knaagdieren) huppen rond en zorgen voor animo.  We zijn hier echter niet alleen, zowat elke bezoeker komt hierheen.  Dan maar snel terug naar rustiger oorden. 

We komen een publieke bus tegen die zich in een zwakke plek in de zoutkorst heeft vastgereden.  Een regelmatig weerkerend probleem met bussen, vooral daar waar onder de zoutkorst warm water opborrelt, volgens onze chauffeur.  Wij moeten ons geen zorgen maken met onze wagen, verzekert hij ons.  Ik geloof hem, hij heeft ervaring zat.  Onderweg houden we nog halt bij een plek waar lokale zoutwerkers zout en zoutblokken winnen.  We krijgen de werkwijze te zien, hard werk met beperkte middelen in zeer onherbergzame omstandigheden.  Een bezoek aan een zoutatelier, waar het zout gewassen en behendig verpakt wordt, mag ook niet ontbreken.

Aan het eind van de dag parkeert de chauffeur onze 4x4 en we stappen uit.  Een tafeltje wordt gedekt, het is tijd voor het aperitief.  Kleine versnaperingen en een fles Boliviaanse wijn worden bovengehaald.  We moeten het toegeven: er zijn verrassend goede Boliviaanse wijnen ,uit het zuiden van het land, en deze is er zeker een van.  Hij doet sterk denken aan de stevige Argentijnse wijnen, wat niet verwonderlijk is, gezien de zeer gelijkaardige klimatologische omstandigheden.  Terwijl we ons te goed doen aan al dit lekkers, speelt zich in de lucht een fantastisch schouwspel af.  De ondergaande zon kleurt de hemel prachtig goudkleurig, het fijne laagje water op het zoutoppervlak zorgt voor weergaloze weerspiegelingen.  Dit is het topmoment van de dag voor fotografen.

Afsluiten doen we in een van de beste restaurants in de zeer wijde omgeving, volgens velen zelfs een van beste van het land.  In de keuken een zeer ervaren chef, bijgestaan door studenten/stagiairs van een koksschool.  De gerechten zijn inderdaad voortreffelijk, nooit gedacht dat aardappelpuree me ooit tranen in de ogen zou bezorgen.  Het was geraffineerde puree, welteverstaan…

Uyuni en de zoutvlakte zijn ideaal in combinatie met een bezoek aan Potosí en Sucre en de woestijnen en lagunes in het zuidwesten.