Tineke groeide op in Congo. Samen met haar man Eddy wilde ze al zo lang eens terug. Om de plaatsen van haar jeugd nog eens terug te zien, om te proeven van wat haar in de genen zit. Als een soort van thuiskomen. Tineke en Eddy reisden samen de ganse wereld af, maar somehow nooit naar Congo. Zelfs voor hen bleek die spreekwoordelijke drempel veel te hoog. Tot ze hun stoute schoenen aantrokken, en bij Atlas Reizen langskwamen. Voorbij augustusmaand reisden ze doorheen Bas Congo en per boot over de fleuve, tot in Kisangani. Wij delen met jullie graag een heel klein stukje van hun schitterende impressies die ze zo treffend in woorden met de wereld delen op hun website.

Aankomst in Kinshasa
Eerste stappen op Congolese bodem. Wat je  normaliter  verwacht is dat je dan haast onmiddellijk wordt beroerd door zwoele Afrikaanse geuren en een ongekend maar zinnenprikkelend kruidenaroma dat van over de tropische horizon, waar als het effen kan de zon donkerrood en tergend traag sluierend ondergaat, warm komt aanwaaien. Neen , buiten warm niets daarvan. We duiken met excuses, want de normale auto waarmee de schaarse toeristen naar Kinshasa worden gevoerd is in herstelling, in een gammele uitgezakte wagen waarvan het aantal blutsen wellicht niet meer voor middernacht nog kan geteld worden, maken kennis met Evelyne die ons vanaf overmorgen bijna 2 weken lang zal gezelschap houden en veilig door Bas Congo leiden, zeggen: "Bonjours" tegen de interim chauffeur want dit is zijn auto en sputteren de donkere nacht in. We snuiven dikke walmen uitlaatgassen en worden omsingeld door honderden auto's die schijnbaar uit alle richtingen tegelijk komen aanrijden en daarbij een extra dosis fijn stof aanleveren waar je met gemak enkele zakken van 50 kg mee kan vullen. In dit kluwen van toeterende files wordt  elke millimeter benut.  Honderden verweerde auto's al of niet met verlichting, nummerplaat, achteruitkijkspiegels of zelfs ramen, blinkende witte 4 x 4's, in roetwolken gehulde afgedankte vrachtwagens, door 4 personen geduwd en getrokken karren, afgeladen busjes met steevast minstens één iemand die langs de buitenkant aan de carrosserie hangt, duizenden zich door het verkeer wringende voetgangers waar een moto met 3 passagiers zich vrolijk doorheen wiebelt en ook wij, allen geraken blijkbaar nog tamelijk vlot op hun bestemming. Noem het gestructureerde chaos, goed georganiseerde wanorde of Congolese logica, maar van sightseeing is geen sprake, dat zal voor morgen zijn.

Hotel Invest aan de Avenue Kabinda in  Lingwala / Kinshasa ligt zo'n 3 km ten zuiden van het centrum, ver van de stadsdrukte en heeft een mooie restauranttuin waar het mede dank zij een erg goede keuken en een uitgebreide Congolese bierenkaart goed toeven is. In de tuin, versierd met grote schilderijen wachten 's avonds, in een diffuus licht onder een palmbladen afdak knusse eet- en zithoekjes op gasten. De warme dag kan in het mooie zwembad klaterend fris worden afgespoeld.  Een pauw met in zijn zog een zestal parelhoenen en in enkele kooien mooi verzorgde goedlachse papegaaien en  vrolijk huppelende apen maken het plaatje compleet. Twee strak gezond afgetrainde poezen met alerte blik zorgen er voor dat al wat van de tafel valt netjes wordt opgeruimd. Het hotel wordt gerund door een Belgische dame en dat merk je meteen. Het personeel bestaat voor 90 % afgaande op de naamplaatjes die op de lichtblauwe shirts prijken uit stipte en bij de pinken stagiaires die hier de knepen van het vak komen leren en erg leergierig en gedienstig zijn. We zijn blij dat we hier in een niet al te stijf deftige jonge omgeving een goed airgeconditioneerde thuisbasis hebben gevonden om er tussen onze verschillende tochten even op adem te komen.

Reistassen deponeren in de kamer en nog geen 5 minuten later is de eerste Primus een feit, want: "Primus ca fait mouser la vie n' est ce pas" Ondanks het late uur kunnen we nog iets eten terwijl we met onze gids afspreken voor morgen. Hij is duidelijk verheugd met eindelijk eens Belgische bierdrinkende gasten en belooft extra blond schuimende proviand voor op de boot binnen 14 dagen. We kijken er alvast naar uit. "Parce que entre nous ca skol" slapen we een eerste nacht lekker fris in Congo in afwachting van warme dagen.

Foto's en tekst: met dank aan Eddy en Tineke Fraipont