Het begon jaren geleden. Op een verjaardagsfeest van mijn grootmoeder Alice – inmiddels 97 – serveerde men in het restaurant een rode wijn afkomstig uit Uruguay.  “Uruguay begot” dacht ik eerst.  Ik had er al van gehoord, wist dat Montevideo de hoofdstad is, maar meer ook niet, laat staan dat er wijn verbouwd wordt.  Het was een kleine openbaring voor me, de wijn was uitmuntend!

Vele jaren later staan we voor het eerst in echt in Uruguay, de 4de grootste wijnproducent van Zuid-Amerika na voor de hand liggende landen als Argentinië en Chili, maar ook Brazilië.

Hoewel het land grenst aan Argentinië en op dezelfde breedtegraad ligt als Buenos Aires en Santiago de Chile, is de geografie volledig anders.  Vergeet hooggebergte, vergeet scherpe bergpieken en besneeuwde toppen.  De wijngebieden, ongeveer 9 000 hectare in totaal, doen het meest denken aan die van Bordeaux of Nieuw Zeeland.  Vlakke of zacht glooiende heuvels met een door de zee beïnvloed klimaat.  De meeste wijngaarden concentreren zich binnen een straal van één uur van de hoofdstad Montevideo.

Dé druif bij uitstek, symbool van de wijnbouw in het land, is de Tannat.  Deze druif is van oorsprong Frans en werd in 1870 in Uruguay geïntroduceerd.  Tegenwoordig doet ze het uitstekend, veel beter zelfs dan in het land van oorsprong, net zoals de Malbec in Argentinië.  De dieprode, volle wijnen met aroma van kruiden en zwarte vruchten zijn de paradepaardjes van de Uruguayaanse wijnbouwers.  Andere variëteiten zijn Sauvignon Blanc en Chardonnay voor witte wijnen en Merlot, Cabernet Sauvignon, Cabernet Franc en Syrah voor rood.

Vanuit Buenos Aires staan we in een uurtje varen in Colonia del Sacramento (kortweg Colonia), een gezellig stadje op de linkeroever van de Rio Plata.  Ook voor ons is het de eerste kennismaking.

Rio Plata heeft zijn naam gegeven aan het omliggende wijngebied.  Buiten het oude centrum hebben wij  reizigers niet veel te zoeken (behalve de haven en het busstation).  Alles draait om de ‘barrio historico’  met het oude bastion, de stadspoort, de vuurtoren en de basiliek.  We slenteren door de steegjes met oneffen kinderkopjes en laten de latinosfeer ons volledig inpalmen.  Van over de rivier waait een heerlijk verfrissende bries door onze haren.  Kenmerkend is de aanwezigheid van oldtimers in het straatbeeld.  Rijdend, maar ook buiten gebruik, althans op verkeersgebied.  We zien er die ‘gerecycleerd’ zijn tot enorme plantenbak, of ingericht als intiem ‘tête-à-tête’ mini-eethuis.  ’s Avonds wordt het zo mogelijk nog gezelliger, wanneer de oude, warmgele verlichting in het centrum voor gedempt licht zorgt.

Een andere must in Uruguay is het rustige José Ignacio, in het oosten van het land.  Nog niet zo lang geleden was dit een slaperig vissersdorp en toevluchtsoord voor eenzaten.  De laatste 10 jaar ontdekte de jetset de plek en evolueerde het naar een aangename, chique badplaats, het Saint-Tropez van Uruguay en zelfs heel Zuid-Amerika.  Onder meer Shakira heeft hier haar optrekje. 
De rust blijft er gegarandeerd (discotheken bijvoorbeeld zijn er verboden), de stranden zijn hemels en de zonsondergang onnavolgbaar.  Een hemelsbreed verschil met het overbekende en drukke Punta del Este. 

Vlak bij het dorp liggen enkele lagunes, een eldorado voor vele vogelsoorten en natuurliefhebbers.  Een ervan, Laguna Ignacio, verkennen we van op de rug van een paard, want ook dit is Uruguay: een paradijs voor paardrijtochten, van ritten voor beginners tot een dagtocht voor de gevorderde ruiter.  Je bereikt ook makkelijk het vermaarde restaurant Garzon van de topchef Francis Mallmann (zie ook hier).

Genieten is hier de way-of-life, en hoe kunnen we dit beter doen dan met een heerlijk glas wijn en een ondergaande zon...