Ijswoestijnen, rotswoestijnen, zoutwoestijnen, zandwoestijnen, … ik heb er heel wat getrotseerd en hou er met hart en ziel van. Na mijn reis naar Namibië meer dan ooit. Tijdens mijn staptocht door ’s werelds oudste woestijn, de Namib Woestijn, heb ik nogmaals ontdekt hoeveel leven ze feitelijk herbergen. Adembenemend.

In een drie daagse wandeltocht trekken we recht door de duinen. Ons doel is niet de fysieke uitdaging, maar zo veel mogelijk leren over alles wat hier groeit, leeft en jaagt. Slapen doen we in een ‘tijdelijk’ opgezet kamp. Zes veldbedjes staan per twee zo geschikt in de duinen, dat je toch van enige privacy kan genieten. Op die bedjes liggen waterdichte, warme en comfortabele slaapzakken. En ’s morgens staat er een kom vers opgewarmd water aan het voeteinde. Twee nachten in een duizend sterren hotel. Het klinkt wat melig, maar zo voelen we ons wel.

Op een gezapig tempo wandelen we overdag over de duinen en tussen velden met lang pastelkleurig gras. Onderweg legt onze gids Domingo deskundig uit welke dieren zich hier verborgen houden. Geweldig hoe ze in deze hitte weten te (over)leven. Er leven slangen, muizen, spinnen en kevers verborgen in het eindeloze zand. Hij leert ons hun sporen te herkennen en toont hun bijzondere leefwijze. Domingos enthousiaste verhaal maakt ze heel wat minder angstaanjagend. Integendeel, ik voel een enorm respect voor ze opwellen. Wat een levendigheid hier in de woestijn. Duizenden sporen doorkruisen het zand.

Één daarvan intrigeert me het meest: het spoor van de tok tokkie kever. Deze kleine kever tikt met zijn achterlijfje op de grond. Zo maakt hij een subtiele serenade van ‘tok’ geluiden. In de woestijn worden die ver gedragen. Zo lokt hij een partner om te paren. In de vroege ochtend trekt vanuit de oceaan een ochtenddauw over de woestijn. Dan klimt de tok tokkie kever naar een plaatsje in de wind, gaat op zijn voorste pootjes staan in een soort handenstand en drinkt van de gecondenseerde dauw die langs zijn onderbuik in zijn mond druppelt. Met zijn extra lange poten steekt hij hoog boven het hete zand uit. Wat een machtige wezentjes!

Op deze drie dagen in de Namib Woestijn hebben we zoveel bijgeleerd, genoten van de stilte, lekker gegeten en zalig geslapen. Dat noem ik ‘hiking in style’…