Na een vluchtje dat ons in ongeveer een half uur van Miri naar Mulu bracht, ontmoeten we Christopher – zeg maar Chris – die ons de volgende dagen op sleeptouw zal nemen door het nationale park Gunung Mulu.  Enkele minuten te voet later nemen we onze intrek in een van de jungle lodges, waarna we ons meteen op pad begeven door de jungle naar de Lang’s en Deer Caves.  Lang’s Cave is de kleinste van de twee, maar de rotsformaties binnenin zijn meer dan de moeite waard.  O.a. het silhouet van de Amerikaanse president Lincoln is sprekend.  Deer Cave is dan weer de thuisbasis van een immense kolonie vleermuizen. Tegen zonsondergang vliegen hier zowat twee miljoen dieren in kolonne de nacht in op insectenjacht.

’s Morgens varen we per ‘long boat’ richting Clearwater Cave, zo genoemd omwille van het kristalheldere water, en met zijn 107 km ook de langste grot in Azië. Verbonden daarmee is de Wind Cave, een grot met een constante luchtstroom, maar vooral impressionante stalactieten en stalagmieten.  Via de rivier Melinau gaat het verder het nationale park in. Behendig stuurt de captain ons door stroomversnellingen, zorgen wij op aanwijzingen van Chris voor wat tegengewicht en springen we met zijn allen af en toe het water in om de boot doorheen ondiepe plekken te sleuren.  Aan weerszijden rijst het imposante regenwoud hoop op, vogels zijn alomtegenwoordig en hier en daar laat een brulaap zijn luide kreten horen.

Halverwege de tocht laten we de boot achter ons en trekken met rugzak te voet verder door de jungle. We voelen ons de koning te rijk in dit prachtige biotoop en genieten volop van wat de natuur hier te bieden heeft, en dit is heel wat. We horen het ruisen van een voorbijvliegende neushoornvogel (Buceros rhinoceros), maar zien hem niet door het dichte bladerdek.  Bij het aankomen aan Camp 5 worden we meteen verwelkomd door enkele Aziatische paradijsmonarchen (Terpsiphone paradisi affinis), een prachtige witte vogel met een staart tot 30 cm, langer dan zijn lichaam. Honderden vlinders, waaronder de prachtige, groen-zwarte Rajah Brooke's birdwing (Trogonoptera brookiana), vullen de lucht, terwijl wij genieten van een heerlijk drankje. De overnachting in Camp 5 is basic, maar dat deert ons niet. Wat een plek!

De klim naar de Pinnacles begint ’s morgens vrij vroeg. Met een lengte van 2,4 kilometer lijkt het een makkie, maar er is een hoogteverschil van ongeveer 1200 meter te overbruggen! De tocht leidt ons eerst door tropisch laaglandregenwoud, maar naarmate we stijgen doet het meer en meer denken aan nevelwouden, weelderig begroeid met mossen allerhande. Honderden orchideeën en bekerplanten (nepenthes) vinden hier hun ideale biotoop. Op de steilste plaatsen bieden touwen en aluminium ladders onmisbare hulp. Vanop het uitkijkpunt hebben we een machtig zicht op de tot 45 meter hoge, vlijmscherpe kalksteenformaties. De afdaling is zo mogelijk nog meer belastend, deze tocht vereist een goede fysieke conditie! Maar beneden gekomen is er niets wat meer deugd doet dan een frisse duik in de rivier. Slapen zal vanavond geen enkel probleem worden. Morgen zullen de aanwezige medeklimmers terug via de rivier naar Mulu trekken, maar wij niet. Wij gaan de tegenovergestelde richting uit.

Headhunters Trail. Het lijkt de titel van een avontuurlijke film, maar dit is wel degelijk wat er vandaag op het programma staat: we volgen de route die de koppensnellerstammen in het verleden namen op hun oorlogstochten. Deze gaat per long boat over de rivier Melinau tot de Melinau Gorge. Hier sleepten ze hun boten 3 kilometer over land tot ze de rivier Terikan bereikten en van daar verder voeren. Wij doen net hetzelfde, behalve dat de boot ons afzet, en een andere ons na de trekking terug oppikt. Het pad leidt ons opnieuw door dichte oerbossen, Chris wijst ons hier en daar op sporen en overblijfselen van oude stammen. De verhalen over de gewoonten van deze volkeren doen rillingen over onze rug lopen. Of zou hij ze wat aangedikt hebben? Wat er ook van zij, we stappen door en varen verder richting nieuwe overnachtingsplek voor vannacht: een longhouse bij een plaatselijke Iban-stam. We worden er ongelooflijk gastvrij ontvangen, kinderen kijken ons nieuwsgierig aan. Meteen krijgen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en blijven, samen met Chris en het stamhoofd tot een gat in de nacht praten over reizen, de wereld en het leven. Hoe meer rijstbrandewijn er vloeit, hoe lyrischer de verhalen worden. Wanneer Chris een meesterlijke imitatie van Mr. Bean neerzet, is het overduidelijk tijd om het bed op te zoeken.

De laatste dag begint met het luide kraaien van de opper-stamhaan. Het ontbijt – inclusief bruine bonen in tomatensaus – is een perfecte remedie tegen een houten kop. We vatten de laatste afvaart aan over de Terikan tot aan Naga Medamit. Onze transfer naar Limbang is wat in vertraging, dus dagen we Chris uit tot een partijtje biljart in een lokaal dat dienst doet als lokaal café. Slecht idee, hij veegt met ons de vloer aan, wat ons doet vermoeden dat de transfer hier wel regelmatig vertraging oploopt. Het is een sfeervolle afsluiter van deze heerlijke 5-daagse met een fantastische gids/tolk.
We eindigen op het piepkleine luchthaventje van Limbang, van levensbelang voor de stad, want over de weg is ze volledig afgesneden van de rest van Maleisië. Aan weerszijden ligt het sultanaat Brunei, waar heel wat Maleisiërs gaan werken. Van hieruit vliegen wij terug naar Miri.

Deze trekking is perfect te combineren met een strand/duikverlenging nabij Kota Kinabalu of de beklimming van de Gunung Kinabalu. Of reis richting Kuching, een aangename stad aan de Sarawak-rivier, en het nabijgelegen nationaal park Bako. Vanuit Limbang sta je ook meteen in Brunei.