Er zijn maar een handvol plaatsen in de wereld waar deze kleine en super schattige roofdiertjes voor het nodige plezier zorgen, zelfs bij volwassenen. De gids van Jack’s Camp in de Kalahari woestijn van Botswana neemt de gasten erg vroeg in de ochtend mee tot aan het hol waar de stokstaartfamilie leeft. Een tracker van de San zit reeds geduldig op zijn hurk naast het hol. “Opletten waar je loopt.” Waarschuwt hij de gids in zijn taal. “Er zit een slang in een van de holen.”

Buiten de slang, is er geen stokstaart te bespeuren. Deze slimme en taaie diertjes van een paar tientallen centimeter hoog zijn vaak de reden waarom natuurliefhebbers naar hier komen. Om ze ’s ochtends vroeg uit hun holletje te zien kruipen, eerst de verkenner, dan enkele andere volwassenen en dan de baby’tjes, staat iedereen vroeg op.

De stokstaartjes balanceren op hun twee achterpootjes en blijven dankzij hun stokstaart, hoe kan het ook anders, flink rechtop staan, snuit in de lucht, alert voor elke roofvogel en dier in de verte. “Ze zien kilometers ver. Soms weten ze veel eerder dan wij dat er gevaar op komst is.” Vertelt de gids. De stokstaartjes richten zich ’s morgens voor ze op jacht vertrekken met hun lange buikjes naar de zon, zodat ze opwarmen en terug energie opdoen voor hun strooptocht. “Een serieuze strooptocht”, lacht de gids “kijk maar!” Een van de stokstaartjes loopt regelrecht naar een open plek tussen wat struiken en begint als een maniak te graven. Binnen de seconde heeft hij een kanjer van een schorpioen te pakken die hij al krakkend en met veel smaak naar binnen werkt. “Ze zijn immuun voor schorpioenenbeten en zelfs slangenbeten. Er worden nu nog steeds testen gedaan om te weten waarom ze tegen het gif kunnen, want groot zijn deze diertjes zeker niet.” Na een kwartiertje is heel de familie verdwenen, op zoek naar lekkers, ergens in de uitgestrekte Kalahari.