Het is lang geleden dat ik nog eens voor dag en dauw met een verrekijker om de hals de deur uitstapte. Bij het pad naar de lodge staat Hari, mijn privé natuurgids, mij lachend op te wachten. Hij verwacht wellicht wat geklaag over het vroege uur. Ik gun hem het plezier.

We zetten er stevig de pas in. Het pad voert omhoog door wat bamboebos, en dan plots kijken we over verte uit. De ochtendzon kleurt de weergaloze toppen van de Himalaya zachtroze. Je ziet het betoverende licht haast verglijden. In de valleien beneden ons liggen wolken als een lichte katoenen deken over het landschap. Ik geraak er niet op uitgekeken. Ook niet tijdens het stappen, of struikelen.

Hari weet wat gidsen is. Hier en daar staat hij stil bij een bloempke of een plant, of vertelt al eens een anekdote. Al weet hij ook momenten van stilte te appreciëren. Tijgers komen we niet tegen. Wel een mooie civetkat, die snel wegglipt. Enkele handengrote spinnen is Hari voorbij gelopen. Ik blijf toch even staan. Spinnen intrigeren. We wandelen naar de hoogste top voorbij het kleine, nabijgelegen dorp. Diep in de vallei loopt de rivier. Een enkel vrachtwagentje baant zich een weg om keien te winnen. De stilte is des te opvallender.

Terug bij de lodge wacht de fris lachende managing director Marcus Cotton ons met uitgestoken hand op. Ondanks, of misschien dankzij, zijn twintig jaren in Nepal is hij de perfecte Britse host. Je zou niet zeggen dat hij gisterenavond tot in de late uurtjes goede companie was. Het ontbijt lonkt uitnodigend, en smaakt na de ochtendwandeling uitstekend, van op dit terras with een onvergetelijke view op de Annapurna bergketen.