De ultieme droom voor elke reiziger pur sang: de Transmongolië express. De klassieke reis over ’s werelds langste spoorlijn gaat van Moskou naar Vladivostok, een afstand van 9288 km, zeven tijdszones en een derde van de aardbol. Impressionant, niet? Het is waarlijk één van de meest bijzondere treinreizen ter wereld

Sinds jaar en dag stond de route van deze ‘Peking Express’ dan ook bovenaan mijn verlanglijstje. In de zomer van 2011 doorkruiste ik samen met mijn vriend eindelijk het prachtige Siberië en Mongolië. De trans-Mongoolse zijverbinding bracht ons eerst langs de Siberische Taiga, authentieke Russische dorpjes en prachtige bossen, alvorens de Mongoolse steppen in te duiken. Berkenbossen, glinsterende meren, hier en daar een eenzame yurt, een groep wilde paarden die het spoor van de trein volgt, en kleine stationnetjes waar de tijd lijkt hebben stil gestaan.

In de haast van ons leven lijkt het bijna onwezenlijk: zalig niets doen. Maar ik weet dat het kan. Het langste traject van Moskou tot Irkutsk, in hartje Siberië, duurt maar liefst 75 uur. En ik heb me geen enkele seconde verveeld. Een goed boek verslinden, een dutje midden op de dag, veel plezier maken met onze medereizigers en getuige zijn van hoe de wodka rijkelijk vloeit, of gewoon uren de eindeloze omgeving afturen… En alles zonder me zorgen te maken om de futilliteiten des levens. Ja, de Treinrit was een belevenis én levenservaring op zich. Een treinrit dus met een grote T.

De hoofdstad Ulaanbatar was de uitvalsbasis van onze trekking te paard door Mongolië. We hadden hiervoor een weekje de tijd, alvorens naar Beijing door te reizen. Een week in de voetsporen van de Dzjengis Khan, in het land waar paardrijden zo vanzelfsprekend lijkt. We hadden onze eigen tent mee, en als echte nomaden sloegen we ons kamp op waar de dag en de natuur ons bracht. De hevige regenval wijzigde onze route, maar dat kon ons geenszins deren.

Bij de mooiste zonsondergangen kookten we ons eigen potje. ’s ochtends werden we gewekt door het getrappel van wilde paarden die hun oversteek in de rivier maakten. We hebben ook enkele nachten geproefd van de bijzondere gastvrijheid van de Mongoolse nomaden die voor ons hun yurt, en hun hart, openstelden. Basisingrediënten voor een zeer geslaagde avond.  Beeld je in: rond de centrale houtkachel, gezellig samen koken, en napraten met – hoe kan het ook anders – een glaasje wodka. We spraken elkaars taal niet, maar de taal van de vriendschap en gastvrijheid is universeel.

Ik heb niet genoeg superlatieven, tijdens deze reis heb ik zonder twijfel de mooiste sterrenhemel gezien, de prachtigste landschappen. Moeder natuur is hier bijzonder gul geweest.

Mongolië ontdek je pas echt vanop de rug van een paard. En alhoewel Westerse zadels perfect te regelen zijn, koos mijn avontuurlijke ik voor de overbodige zelfkastijding van een traditioneel Mongools zadel. Je raadt het, na een weekje onvergetelijke ervaringen brachten de open wonden op m’n weinig vlezige achterste me ‘back to reality’! Mijn paard heb ik intussen ingeruild voor het stalen ros, en mijn huid is gelukkig helemaal geheeld, maar mijn mooiste herinnering blijft.

Deze ervaring neerpennen bezorgt me een heerlijk warm gevoel. Ondanks mijn werk bij Atlas Reizen – waar deuren op de wereld geopend worden – weet ik dat voor mij weinig ooit nog aan deze ervaring zal kunnen tippen. Een geruststelling. Want niemand neemt dit ooit nog van me af.