Ons hoofd staat nog wat warrig van de extreem vroege ochtendsessie 'chanten' in ons tempelverblijf. We zijn ook nauwelijks op de been door de sterke zwarte Italiaanse koffie in de nabijgelegen pottenbakkerij. Hij werd nochtans geserveerd in mooi Oribe Yaki kopjes door een Chinees sprekende Japanse hippie, maar dat hielp er niet aan. Dus struinen we onder nederdwarrelende zonnestralen de bekendste begraafplaats van Japan, Okunoin (???), binnen.

Bij de ingang worden we begroet door een ceremonie die oud strijders van de WOII wellicht de koude rillingen over de rug doet lopen. De Japanse vlag met volle rode zon op een witten achtergrond is ten glorie gehesen. Militair eresaluut aan de gesneuvelden van de luchtmacht uit de WOII. Onze gidse fluistert ons in (na zovele jaren gidsen kan ze onze gedachten van onze gezichten aflezen), dat ook de militaire gesneuvelden van de geallieerden worden geëerd. Ze zegt niet vijanden. Japanners hebben een zeer groot eergevoel. Het respect dat ze de vijand/tegenstander toedragen is bekend. Dat het uiteindelijk om een boeddhistische ceremonie blijkt te gaan, doet onze rillingen verdwijnen. De zonnestralen vallen terug doorheen de torenhoge ceders.

Hier op Okunoin, op deze uitgestrekte begraafplaats temidden van de Koyasan berg (???,K?ya-san) rusten meer dan 200.000 graven van keizers, beroemde samurai en poëten, maar ook zeer gewoon gepeupel als jou en mij. Net als Père Lachaise in Parijs, is Okunoin naast een levendige begraafplaats, ook een druk bezocht bedevaartsoord. Dat laatste vooral voor de volgers van het Shingon boeddhisme. Al is hun held niet zo bekend als Jim Morrison, Kobo Daishi heeft minstens zo veel devote volgelingen. Wie dat zo?

Wij laten ons echter leiden door onze fantastische lokale gidse. Ongelooflijk hoe zij de verhalen en anecdotes al wandelend tussen de graven aan elkaar rijgt. Ben ik in een museum al na 10 minuten verloren in data en namen, zij weet de magische tuin van grafzerken om te toveren tot een zeer aanschouwelijk overzicht van de oude en recente Japanse geschiedenis. Kurasawa films en Mishima boeken worden hier opeens bewerkelijkheid. Letterlijk iedereen die er in Japan toe deed/doet heeft vind hier zijn laatste rustplaats.

Achter het kerkhof, over de Ichinohashi brug ligt het heiligdom der heiligen. Uit respect mag je hier geen foto's nemen, eten of drinken. Het doet goed om met je gedachten en geest bij de aanwezige devote pelgrims te zijn. Overal tinkelen hun belletjes. Kobo Daishi rust in diepe meditatie terwijl hij wacht op de toekomstige Boeddha. Het is een komen en gaan van eerbetoon.

Sommige reisgidsen raden je aan om na valavond Okunoin te bezoeken. Dan is het hoofdpad immers verlicht met lampionnen. Maar de vele verhalen, het prachtige eeuwenoude woud en de toegewijde pelgrims overdag zijn absoluut niet te versmaden. Ze gunnen je een blik in de Japanse ziel.